BK m. 55/I c.3’e göre: “Hesaplanan tazminat, miktar esas alınarak hakkaniyet düşüncesi ile artırılamaz veya azaltılamaz”(387). Hükmün bu cümlesi de önemli eleştiriler almış, tazminatın hakkaniyet düşüncesi ile artırılıp azaltılamayacağından ne anlaşılması gerektiği tartışma konusu olmuştur. Bu tartışma aslında hakkaniyet düşüncesinin zararın ve tazminatın belirlenmesindeki rolü ile ilgili tartışmanın bir uzantısıdır. Öğretide İnceoğlu/Paksoy, BK m. 55 hükmünün kendi içerisinde bir çelişki barındırdığını, ilk cümlede Borçlar Kanunu ve sorumluluk hukuku ilkelerine atıf yapıldığını, BK m. 50/II hükmünün görmezden gelinerek hâkimin müstakbel zararlar konusundaki hakkaniyete uygun belirleme noktasındaki takdir yetkisinin varlığının tartışmaya açıldığına dikkat çekmişlerdir(388). Gerçekten de BK m. 55’in uygulama alanı bulacağı bir çok tazminat davasında zarar müstakbel zarar olacaktır. BK m. 55/I c.3, BK m. 50/II veya BK m. 52/II hükümleri uyarınca hâkimin sahip olduğu Sayfa 464 takdir yetkisini elinden alan bir hüküm olarak yorumlanmamalıdır(389). BK m. 55 hükmüne ilişkin adalet komisyonu raporunda geçen şu ifade bu konuda tereddüt yaratacak niteliktedir. Raporda destekten yoksun kalma ve iş göremezlik tazminatlarının takdir temelinden çok, bağımsız bir yargı özelliği kazanmış metrik temele (tazminat metriğine) dayandığı belirtilmiş ve bu konuda verilmiş bir Yargıtay Hukuk Genel Kurulu kararına atıf yapılmıştır(390). Bu husus öğretide haklı olarak eleştirilmiş, HMK m. 282 hükmüne de atıf yapılarak hâkimin bilirkişi raporu ile bağlı olmadığının altı çizilmiştir(391). Nitekim yine hükme ilişkin aynı Adalet Komisyonu raporunun sonunda da hâkimin tazminat hesabında temel alınan varsayımları, yöntemleri ve hesap işlemlerini denetleyebileceği; tazminat hesabına ilişkin bilirkişi raporunun, diğer davalarda olduğu gibi sorumluluk davalarında da hâkimi bağlamayacağı ifade edilmiştir(392). Demek oluyor ki, aslında hükümde belirtilmek istenen bilirkişi raporunu denetleme yetkisine kuşkusuz sahip olan hâkimin, bu raporda yer alan tazminat miktarından farklı bir miktara hükmetmek istemesi hâlinde kararını gerekçelendirmek zorunda olduğu, keyfi bir karar veremeyeceğidir(393).
